«Δε φάνηκε ψυχή από τότε που καήκαμε»
Έκρηξη οργής από τους πυρόπληκτους της Κρύας Βρύσης
Τώρα παράγονται μόνο… καυσόξυλα από τις ελιές στην Κρύα Βρύση
Ηφαίστειο που βράζει είναι η μικρή κοινωνία της Κρύας Βρύσης, μετά το δημοσίευμα του MadeinCreta για τις συνθήκες ζωής των κατοίκων, που- δυστυχώς- έφτασαν στο σημείο σχεδόν στο σύνολό τους να αγοράζουν ακόμη και το λάδι για τις ανάγκες των σπιτιών τους (δείτε εδώ)! Η έκρηξή τους είναι τόσο μεγάλη, αφού στο άλλοτε αμιγώς ελαιοπαραγωγικό χωριό, που το λάδι «ανασυγκρότησε το χωριό μετά το ολοκαύτωμα, μεγάλωσε και σπούδασε παιδιά και αγόρασε περιουσίες στους ανθρώπους», σήμερα σπεύδουν σε ελαιουργεία και παραγωγούς να το αγοράσουν. «Ήμασταν νοικοκύρηδες», λένε με δικαιολογημένο θυμό, «και καταντήσαμε διακονιάρηδες».
Η μεγάλη φωτιά του Ιουλίου του 2010 γκρέμισε τα θεμέλια της ζωής τους και από τότε ουδείς ενδιαφέρθηκε για την τύχη τους. Νιώθουν 
αποπαίδια του επίσημου Κράτους και ο άλλοτε κοινοτάρχης για σειρά τετραετιών Διογένης Βαβουράκης, προδιαγράφει το μέλλον του χωριού του: «Πάμε για διάλυση. Μέσα στα επόμενα χρόνια θα πεθάνουμε εμείς οι μεγάλοι και οι λίγοι νέοι που έμειναν θα τα παρατήσουν και θα φύγουν…»
Η κατάσταση είναι πέρα για πέρα απογοητευτική και οι πυρόπληκτοι, αφού δεν έχει εκδηλωθεί καμία μέριμνα για τους ίδιους τώρα και τρία χρόνια, καλούν τον αιρετό της Κρήτης να δείξει το ελάχιστο ενδιαφέρον στο μεγάλο «Γολγοθά» που ανεβαίνουν. «Κανείς δεν ρώτησε από τότε που καταστραφήκαμε», λένε εξοργισμένοι. «Ούτε βουλευτές, ούτε άλλοι εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες για τη ζωή μας. Μόνο φόροι, φόροι, φόροι, χαράτσια και περικοπές…»
Νιώθουν «πεταμένοι» και εγκαταλειμμένοι «από Θεό και ανθρώπους». Επισημαίνει ο κ. Βαβουράκης: «Δεν φάνηκε ψυχή να μας καθοδηγήσει και να μας πει τι πρέπει να κάνουμε. Μας άφησαν στην τύχη μας κι ας επιβιώσουμε όπως μπορούμε! Άνθρωπος δεν κινήθηκε για να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν, όπως έκανε η Βιάννος από την πρώτη στιγμή της φωτιάς το καλοκαίρι, που κατάφερε πολλά με την ενεργοποίηση του δημάρχου, των βουλευτών και των φορέων της επαρχίας. Αλήθεια, νιώθουμε να μην έχομε ανθρώπους να μας υποστηρίξουν στο κακό που μας βρήκε. Άνθρωπος δεν κινείται, που θα έπρεπε να πάμε όλοι την Αθήνα και να ζητήσομε από τα υπουργεία να τύχουμε κάποιων διευκολύνσεων. Είμαστε σε αθλία κατάσταση, ας το πάρουν χαμπάρι όλοι…»