«Είμαι πτυχιούχος ποιμήν και τέλειωσα το Πανεπιστήμιο των Βοσκών…»

Μόλις ανοίξεις την πόρτα και μπεις στο καφενείο του Περουλιδάκη στο Σελλί του Βρύσινα, ακούς απ’ όλους, τους έφηβους, τους νέους και τους μεγαλύτερους την παραγγελιά στην καφετζίνα: «Κέρασέ τονε!»

Νιώθεις σαν να μπήκες στο μικρό χωριό των βοσκών με την απέραντη φιλοξενία και την προθυμία να σου βρεθούν χρήσιμοι. Για πολλοστή φορά, πλέον, επιβεβαιώνεις πως στα λίγα σπίτια με τη φτώχεια και τον καθημερινό αγώνα βρίσκεις το καθαρό και άφθαρτο, εκεί που δε συναντάς τη χλιδή και την γκλαμουριά!

Γι'αυτό προτιμάς οι βόλτες σου να είναι στην ενδοχώρα, εκεί που υπάρχει… ανηφοριά και το όχημα της εξουσίας αγκομαχεί και δε φτάνει…

Δίπλα στο Γιάννη Γιακουμάκη, το γεωργοκτηνοτρόφο των 76 χρόνων που… γέρασε για πενήντα χρόνια στα χωράφια και στα πρόβατα, ζητάς την καθαρή του άποψη για τη κτηνοτροφία και σου ξεκαθαρίζει από την αρχή: «Είμαι πτυχιούχος ποιμήν και τέλειωσα το Πανεπιστήμιο των Βοσκών! Γεννήθηκα το 1937 στο Σελλί και είμαι κοπέλι τση κατοχής. Το πρώτο αυτοκίνητο που είδα στη ζωή μου ήτανε ένα γερμανικό στρατιωτικό φορτηγό, που κουβαλούσε χώματα από το χωριό. Εκειά που είναι σήμερα η πλατεία, ήτανε χωράφι κι εγώ το πολύ να ήμουνα 5,5-6 χρονών, είχα ανεβεί και καθόμουνα σε ένα κλαδί μιας μουριάς…

»Έρχεται λοιπόν το φορτηγό και εγώ το παρατηρούσα καλά-καλά, γιατί πρώτη φορά έβλεπα αυτοκίνητο στη ζωή μου! Με βλέπει ο Γερμανός οδηγός, μου φωνάζει και κατεβαίνω κάτω κι άρχισε να με χαϊδεύει ο άνθρωπος. Εγώ φοβήθηκα λιγάκι, με καθίζει στο κάθισμα του συνοδηγού και μου κάνει δυο δρομολόγια. Πήγαινε, τα μπάζα που κουβαλούσε από το χωριό και τα ξεφόρτωνε στη διακλάδωση του Όρους. Με γυρίζει, πάλι, στο χωριό, με κατεβάζει από το αυτοκίνητο και μου λέει «παρτί». Έφυγα και πήγα στο σπίτι μας. Τότε, είδα για πρώτη φορά αυτοκίνητο και γνώρισα από κοντά Γερμανό από αυτούς που είχανε έρθει…»

ΣΗΜΕΡΑ…

Ο Γιακουμάκης με τις «μπόρες» που δέχτηκε στη ζωή του, λέει για τη σημερινή κατάσταση στη κτηνοτροφία: «Μετά την κατοχή και μέχρι το 1960-65, τα πράγματα ήτανε τα ίδια και χειρότερα με σήμερα. Στη δικτατορία είδαμε λιγάκι φως ως αγρότες και κτηνοτρόφοι, αλλά στερηθήκαμε αυτό το φως στην ελευθερία. Εγώ ούτε δεξιός είμαι ούτε αριστερός, είμαι βενιζελικός, όπως ήτανε και το σπίτι μας προπολεμικά βέβαια. Στη μεταπολίτευση είχαμε το ίδιο φως και ήρθενε το ΠΑΣΟΚ κι έδωσε περισσότερο και στη ζωή μας και στις ελευθερίες μας. Και φτάσαμε σήμερα και ξαναζούμε τα κατοχικά και μετακατοχικά χρόνια. Αυτή είναι η πραγματικότητα και σ’ όσους αρέσει…»

Στέκεται ιδιαίτερα, στη κατάσταση που βιώνουν οι κτηνοτρόφοι: «Οι καιροί έχουν αλλάξει, όπως έχει αλλάξει και ο τρόπος ζωής. Τα αιγοπρόβατα έχουν πολλαπλασιαστεί, δε φτάνουν τα χόρτα και αναγκάζονται οι βοσκοί να στρέφονται στις βιομηχανίες και να παίρνουν ζωοτροφές για να τα θρέψουν. Κάνουν μεγάλους τζίρους από τα κοπάδια που έχουν, αλλά δεν έχουν καθαρά λεφτά και δε βγάζουν ούτε το μεροκάματο…»