Ένας εικονολήπτης φωτογραφίζει τη θάλασσα
Ο Νίκος Δαγκωνάκης αποκαλύπτεται μέσα από το φωτογραφικό του φακό.
Της Κορίνας Καφετζοπούλου
Ο Νίκος Δαγκωνάκης είναι γνωστός στο Ηράκλειο ως οπεράτερ.
Οι περισσότεροι έτσι τον γνωρίσαμε αφού η φωτογραφική μηχανή, αν και πρώτη και κρυφή αγάπη, δεν μπορούσε να βγει στην επιφάνεια.
Πού να τραβάς φωτογραφία όταν τρέχεις με έναν τρελό δημοσιογράφο κουβαλώντας κάμερα επαγγελματική, τρίποδο και αυτές τις ασήκωτες μπαταρίες της beta;
Εντάξει… και ο δημοσιογράφος όλο και κάτι θα κρατούσε εκτός από το μικρόφωνο αλλά και πάλι χώρος για φωτογραφική δεν υπήρχε ούτε και η σωστή σκηνή, αυτή που ο ίδιος θα ήθελε να αποτυπώσει.
.jpg)
Αυτό άργησα να το καταλάβω αν και με το Νίκο γνωριζόμαστε χρόνια, δουλέψαμε και μαζί. Ήξερα όμως τον … άλλο Νίκο, όχι αυτόν που γνώρισα, τώρα, μέσα από τη φωτογραφία του.
Στην έκθεση που είναι σε εξέλιξη στην Πύλη του Αγίου Γεωργίου και θα ολοκληρωθεί στις 30 Απριλίου συνάντησα τη «θηλυκή» του πλευρά.
Την ευαισθησία του, αυτό που έχει μέσα του όταν φωτογραφίζει τα κύματα ή τη γαλήνια θάλασσα. Την αναταραχή του και την ηρεμία του. Τη χαρά και τη λύπη του.
Θυμήθηκα, όταν δουλεύαμε μαζί, μου είχε εκμυστηρευτεί - στις ατέλειωτες ώρες που περιμέναμε σε κάποιο θέμα - τον έρωτα του για τη γυναίκα του και συνάδελφό του Ιωάννα (Λουιζιάνα) Μεφσούτ.
Μέχρι και ... το σκόρδο που είχε μαζί του, όταν είχαμε μαζί βάρδια, για να ξορκίσει ... την επαγγελματική μου αύρα, θυμήθηκα!
.jpg)
Πολλά μου είχε πει όχι όμως για το «κλικ» της φωτογραφικής του μηχανής. Γνωρίζοντας πολλά για αυτόν τον άνθρωπο χάρηκα που τον είδα να προσπαθεί και πάλι να σταθεί όρθιος και να κάνει αυτό που του αρέσει.
Οι φουρτούνες της ζωής, η ανεργία που χτύπησε και τα δύο μέλη της οικογένειας, όλα αυτά που πέρασε, το ταξίδι στην Αυστραλία για μια καλύτερη ζωή και η επιστροφή, του έδωσαν δύναμη και τον ώθησαν να πιάσει ξανά τη φωτογραφική του μηχανή.
Αυτή που κρατούσε μικρός για να τραβήξει μια αναμνηστική φωτογραφία. Αυτή που στη συνέχεια είδε πιο επαγγελματικά και τον βοήθησε να περάσει και στο χώρο της κινούμενης εικόνας, την τηλεόραση.
Παρ'όλο που το βίντεο μονοπωλούσε το χρόνο του, σε επαγγελματικό επίπεδο. η φωτογραφία παρέμενε το κρυφό του μεράκι.
_1.jpg)
«Το να κάνω έκθεση φωτογραφίας ήταν ευσεβής πόθος. Η αλήθεια είναι πως για να δημιουργήσεις καλλιτεχνικά με τη φωτογραφία πρέπει να είναι το μυαλό χαλαρό, χωρίς τα καθημερινά προβλήματα και να αφιερώνεις πολύ χρόνο για δημιουργία! Όπως σε κάθε τέχνη άλλωστε.
Έτσι λοιπόν τον τελευταίο 1,5 χρόνο καθώς έζησα σημαντικά γεγονότα σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε συνδυασμό με τη γενική κατάσταση στη χώρα μας, αυτή η συναισθηματική έκρηξη με οδήγησε πάλι να πιάσω τη φωτογραφική μηχανή και να κάνω το χόμπι μου.
Πάντα ένιωθα, θυμάμαι, και νιώθω απίστευτη χαλάρωση όταν ακούω το «κλικ» της κάμερας.
Κάποιες στιγμές στεναχώριας άλλες αισιοδοξίας , έντασης, όλα αυτά, ό,τι ένιωθα πέρασαν στις φωτογραφίες μου».
Το σπουδαίο είναι ότι όλα αυτά τα συναισθήματα τα νιώθει και ο θεατής. Εισπράττει αμέσως το συναίσθημα του φωτογράφου, χωρίς μπερδέματα, και αυτό ικανοποιεί απόλυτα τον απαιτητικό Νίκο.
«Η μεγαλύτερη ικανοποίηση για μένα είναι ο κόσμος να στέκεται και να παρατηρεί τις φωτογραφίες όχι απλά να τις βλέπει, αλλά να τις παρατηρεί, να τις νιώθει. Αυτό σημαίνει ότι πέτυχα σε αυτό που έκανα».