Ένας καφενές, στο ίδιο σημείο, για σχεδόν ένα αιώνα

Βρίσκεται σχεδόν στο τέρμα της κεντρικής αγοράς του Ηρακλείου εδώ και 90 χρόνια - παρά ένα έτος. Η ταμπέλα μαρτυρά το έτος ίδρυσης: 1924!

Η επωνυμία είναι ακόμα πιο παλιά και προέρχεται από το παρατσούκλι του πρώτου ιδιοκτήτη: του Γιώργου Σταθάκη (το κανονικό επίθετο) ή Παπαδάκη (εξαιτίας των πολλών παπάδων που υπήρχαν στην οικογένεια).

Παπαδοπαίδι λοιπόν, ο Γιώργος Σταθάκης ήρθε στο Ηράκλειο, από το Σμάρι Πεδιάδος. Εκείνη την εποχή υπηρετούσε τη θητεία του στη χωροφυλακή στην προσωπική φρουρά του Ελευθέριου Βενιζέλου.   

Αποφάσισε να ενοικιάσει το χώρο για να κάνει έναν καφενέ που θα

πρόσφερε  όμως ρακή και, φυσικά, μεζέ. Και από τότε μέχρι σήμερα, το ίδιο γίνεται.

Κι αυτός ο μικρός χώρος, με περίπου 10 τραπέζια, που κρατά τον παραδοσιακό του χαρακτήρα χωρίς στολίδια αλλά με πολλές φωτογραφίες δεσπόζει ακόμα, και δεν έχει φύγει από τα χέρια της οικογένειας! Είναι κάτι σαν κειμήλιο μάλλον.

Τώρα το έχει ο εγγονός, Γιώργος Σταθάκης επίσης, και πριν το είχε ο γιος, ο Σταύρος. Τρεις γενεές κρατούν το μαγαζί. Τρεις διαφορετικές ιστορίες ζωής. Κληρονομιά ο καφενές, κληρονομιά και η πελατεία.

Όταν το MadeinCreta επισκέφθηκε το χώρο, έξω καθόταν ένας από τους πιο παλιούς κουρείς του Ηρακλείου, ο Νίκος Καλαθάκης, 78 ετών σήμερα.  

Ο πατέρας του ο Μανώλης μαζί με τον παππού, του σημερινού ιδιοκτήτη, στο  ίδιο μέρος έπιναν τον ελληνικό καφέ τους και τις ρακές τους, στις χαρές και τις λύπες.

Κατά κάποιον τρόπο συνεργάζονταν κι επαγγελματικά, αν σκεφτεί κανείς ότι στο έξω τραπέζι ήταν ... η καρέκλα του κουρέα. Ο Μανώλης κούρευε και ο Γιώργος σέρβιρε! Αν και Γιώργο δεν το φώναζε κανείς. Σαρανταυγά τον ξέρανε. Είχε αδυναμία στα αυγά μικρός. Μια ημέρα ανήμερα των φώτων, ο πατέρας του ο Παπα-Γιάννης τον είχε πάρει μαζί του για τον αγιασμό.

Τότε οι νοικοκυρές έδιναν πεσκέσια. «Κάτσε μωρέ Γιώργη να σου βάλω να φας δυο αυγά που ξέρω ότι σου αρέσουνε κιόλας», είπε η κ. Μαρία. «Ας τονε μωρέ Μαρία και 40 έχει φαγωμένα σήμερα!», αποκρίθηκε ο παπα-Γιάννης και έμεινε το παρατσούκλι.  

Το μέρος αυτό γνώρισε μεγάλη άνθηση και έγινε στέκι. Τα παλιά τα χρόνια, των προσφύγων, των επισκεπτών εκτός Κρήτης, και των ανθρώπων που έρχονταν από τα χωριά. Οι Ηρακλειώτες  όπως λένε οι μαρτυρίες των παλαιότερων, το μέρος το περιφρονούσαν, προτιμούσαν άλλα σημεία.

Η κεντρική αγορά ήταν για άλλη… πελατεία.

Όσοι όμως πήγαιναν εκεί, διαφορές δεν είχαν. Ούτε πολιτικές, ούτε για ομάδες , ούτε τίποτα. «Μπλε», «πράσινοι», «κόκκινοι», όλη μια παρέα, στο ίδιο τραπέζι.  

Σήμερα αν και η δουλειά έχει πέσει αισθητά, μερικούς μήνες τα κέρδη δεν καλύπτουν τα πάγια έξοδα, η πελατεία ποικίλλει ενώ ξεχωρίζουν οι θαμώνες που προτιμούν το μέρος, χρόνια τώρα και δεν το αλλάζουν και με τίποτα!

Αλλάζουν, άλλωστε, τα στέκια;