Ένα επίκαιρο βιβλίο στέλνει μηνύματα στην κοινωνία

Γιατί χρησιμοποίησε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Φοίβος Οικονομίδης τον τίτλο «Ποτέ δεν θ’ αυτοκτονήσω» σε βιβλίο του καθαρά πολιτικό, που εξέδωσε πριν πολλά χρόνια; Και στους χαλεπούς καιρούς μας, που η διεφθαρμένη πολιτική εξουσία έφτασε τη χώρα ως τον πάτο και οδήγησε το μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην εξαθλίωση, το ίδιο και πάλι θα έλεγε. Γι'αυτό και το βιβλίο είναι επίκαιρο σήμερα και στέλνει μηνύματα για τις αξίες της ζωής.

Η έκδοση, βέβαια, περιλαμβάνει ένα μέρος της δημοσιογραφικής δουλειάς του Οικονομίδη κυρίως στην «Ελευθεροτυπία», όμως οι εφτά ενότητες που έχει χωριστεί το περιεχόμενο της «με άμεσο ή έμμεσο τρόπο έχουν μια εσωτερική σύνδεση, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της κοινωνίας και των ανθρώπινων σχέσεων που αναπτύσσονται σ’ αυτή».

Αλήθεια, γιατί έδωσε αυτό τον τίτλο στο βιβλίο του; Ο ίδιος δίνει την απάντηση: «Η αλήθεια είναι ότι πάντα με απασχολούσε το ζήτημα της αυθαιρεσίας των κυβερνητικών εκπροσώπων της εξουσίας. Όταν δεν υπάρχει το ήθος και το αληθινό συναίσθημα της δικαιοσύνης, από την πλευρά της κυβερνητικής εξουσίας, πως ένας πολίτης μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του απέναντι στην αυθαιρεσία είτε αυτή αφορά μια κακή συμπεριφορά είτε κάτι άλλο σοβαρότερο;»

ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΚΛΑΟΥΣ ΚΡΟΥΑΣΑΝ

Αιτιολογώντας τη θέση του αυτή στο προλογικό του σημείωμα τονίζει: «Ένας εκπρόσωπος της εξουσίας σας δολοφονεί-για κάποιο λόγο-και στη συνέχεια τοποθετεί ένα περίστροφο ή ένα μαχαίρι στο χέρι σας, ισχυριζόμενος ότι σας σκότωσε «ευρισκόμενος εν αμύνη». Σας πετούν από ένα παράθυρο και δηλώνουν ότι πηδήξατε, σεις ο ίδιος, για ν’ αυτοκτονήσετε.

»Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι έχουν συμβεί παρόμοια περιστατικά. Όσο πιο ολοκληρωτικά είναι τα καθεστώτα και όσο λιγότερο δημοκρατικά, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες υπάρχουν να παρουσιαστούν τέτοια φαινόμενα. Το ιδιόγραφο σημείωμα του Γερμανού δικηγόρου Κλάους Κρουασάν λίγο πριν εκδοθεί, απ’ τη Γαλλία, στη Δυτική Γερμανία, όπου τόνιζε ότι «ποτέ δεν θ’ αυτοκτονήσει», ήταν μια κραυγή απόγνωσης ενός πολίτη, με βάση τις υποψίες του ότι μπορεί να του συμβεί κάτι κακό. «Αν μάθετε ότι αυτοκτόνησα-έγραφε ο Κρουασάν-μην το πιστέψετε»…

»Η κραυγή του Κρουασάν είναι η δική σου κραυγή-ποιος ξέρει αύριο;- είναι η κραυγή του κάθε πολίτη, σε Δύση και Ανατολή, σ’ Ανατολή και Δύση, που βρίσκεται σε κίνδυνο σε κάποιο κελί μιας φυλακής ή και «ελεύθερος». Είναι πράγματι δραματικό για το σύγχρονο άνθρωπο να δηλώνει εγγράφως ότι δεν θ’ αυτοκτονήσει ή να φωνάζει στεντόρεια τ’ όνομά του καθώς συλλαμβάνεται από όργανα κάποιας στρατιωτικής δικτατορίας. Είναι σαν να λέει, είμαι ο τάδε, υπάρχω, δεν θέλω να εξαφανιστώ από προσώπου γης…

»Εμείς που στην Ελλάδα ζήσαμε μεταπολεμικά, πολλές αληθινά δύσκολες στιγμές, πρέπει να βρισκόμαστε κοντά σε κάθε πολίτη του κόσμου που έχει την ανάγκη μας, να τον στηρίξουμε, για να έχουμε το δικαίωμα και της δικής του υποστήριξης, σε στιγμές όπως αυτή που ζήσαμε της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας».

ΑΓΑΠΩ ΤΗ ΖΩΗ

Πέραν αυτών όμως ο συγγραφέας με τον τίτλο στο βιβλίο του δίδει και μια άλλη έννοια στο «Ποτέ δεν θ΄ αυτοκτονήσω»: «…Σημαίνει, ότι θέλω ν’ αγαπώ τη ζωή, να έχω μια ερωτική σχέση με την θάλασσα, τον ήλιο, τα φύλλα των δέντρων, τον αγέρα, τη φύση σαν ολότητα. Να ζήσω ως το τέλος την περιπέτεια της ζωής μέσα σε μια σχέση αγάπης μ’ όλα τα είδη της φύσης, που κατά κάποιο τρόπο είναι αδέρφια ή ξαδέρφια μας, σ’ αυτό το περίεργο και ανεπανάληπτο παιχνίδι της ζωής, με την κοινή για όλους μας μοίρα…

»Όταν αγαπάς τη ζωή κι αυτή με τη σειρά της στο ανταποδίδει. Αγαπώντας τη ζωή, θέλεις να τη διατηρήσεις και να την ομορφήνεις, είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε γενικότερα. Ας μην καταστρέφουμε τη ζωή μας, ας μην αυτοκτονούμε καθημερινά, μέσα στο υπερβολικό κυνήγι του χρήματος και της δόξας. Το παιχνίδι της ανόδου σε κάποια εξουσία. Μα τότε τι απομένει; Απομένει, ν’ αγκαλιάσουμε τη ζωή-σε πείσμα των δυσκολιών- σαν να είναι η ομορφότερη ερωμένη που γνωρίσαμε ποτέ».