Αλλαγή… φρουράς στην ιερή αποστολή του κοιμητηρίου

Του Μανόλη Παντινάκη

Η υποδοχή έγινε με ένα από τα τετράστιχα που βγάζει στο δευτερόλεπτο η γενναία της Κρύας Βρύσης στο πάνω χωριό, Ελευθερία Κανακάκη, η ατρόμητη μάνα που «γέμισε» το κορμί και την ψυχή της με τα μαρτύρια των 91 χρόνων της:

Τα χρόνια επεράσανε
οι λεβεντιές χαθήκαν,
δεν είμαι όπως μ’ ήξερες
άλλοι καιροί με βρήκαν.

Οι δυνάμεις της, όσο κι αν αντιστάθηκε, λιγόστεψαν αισθητά και πια δεν μπορεί ούτε τη σκάλα του σπιτιού της να ανέβει, παρά με ηλεκτροκίνητη καρέκλα. Δε μπορεί ούτε δίπλα στο κοιμητήριο των εθνομαρτύρων να πάει για να ανάψει το καντήλι τους και να τους θυμιατίσει, να τους πει τα νέα και να τους ακούσει, όπως έκανε από την αρχή που έγινε ο τόπος θυσίας τους ιερό προσκύνημα. Με τη μπαστούνα βοηθό κάνει κάποια βήματα αναστενάζοντας…

«Πονούνε τα χεράκια μου, πονούνε και τα πόδια μου, δε μπορώ ούτε δίπλα στους νεκρούς μας να πάω και να κάνω αυτό που έκανα από τότε που μας σκοτώσανε και μας κάψανε», θα πει με θλίψη, λες και το είχε τάμα μέχρι και την τελευταία της αναπνοή!

Κι ύστερα και αφού νιώθει πως οι βιολογικές της δυνάμεις έχουν αδυνατίσει, θα ταιριάξει και την άλλη μαντινάδα:

Ούλα μου τα παραίτησα
και πράμα δε θυμούμαι,
στα βάσανα βραδιάζομαι
στους πόνους μου κοιμούμαι.

ΒΡΕΘΗΚΕ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΡΑΤΙΑ

Και αφού αδυνατεί να φτάσει ως το κοινοτάφιο «για το καθήκον  στους ήρωες», η Δέσποινα Βαβουράκη, η γυναίκα του Διογένη του κοινοτάρχη με τις πολλές θητείες, «έπιασε» δουλειά στην ιερή αποστολή, συνεχίζοντας το θεάρεστο έργο της σεβάσμιας γερόντισσας.

Έχει και αυτή θύματα στη θυσία του Αυγούστου του 1944! Εκεί μέσα κείτεται και ο πατέρας της Σήφης Κανακάκης και ο θείος της Μανώλης. Καθημερινά, λοιπόν, θα μπει στο θυσιαστήριο, θα δει στις φωτογραφίες τους ανθρώπους της, τους άλλους συγγενείς  και τους χωριανούς της, θα ανάψει το καντήλι τους και θα δώσει το θυμίαμα ανακουφίζοντας τις ψυχές τους. Νιώθει κι αυτή λαμπαδηδρόμος στο δρόμο που άνοιξε με τη θηριωδία και συνεχίζεται ως τα σήμερα. Εξακολουθεί και αυτή το τάμα…