Βγάζει την οργή της μια γερόντισσα σε χωριό της Κρήτης

Ήλπιζε η Σοφία Σπαντιδάκη στην Αρχοντική Ρεθύμνου, σήμερα στα 82 της χρόνια, ότι «εδά στα ύστερά μου, εμπόρουνε να δω κάτιτίς καλύτερο, μα μπα! Ήρθανε τα χειρότερα, άδικο να των-ε-λάχει των κερατάδω’ ετσά που μας εκαταντήσανε…». Είναι και αυτή ένα από τα εκατομμύρια θύματα της αδυσώπητης λιτότητας, που δεν «κοιτάζει» φύλο και ηλικία, και επιβάλλεται με τη συγκατάθεση των πολιτικών της εξουσίας χωρίς… διαμαρτυρία!

Ο λόγος της ποτάμι και στη δική της γλώσσα: «Αφήκανε το -γ- κόσμο χωρίς λεφτά, δυστυχά και πεινά. Είμαι μια γρε γυναίκα και παίρνω 340 φράγκα και με τούτα πρέπει να αγοράσω τα φάρμακα που δε μου τα γράφουνε και στα άλλα που μου γράφουνε δίνω και 40 και 50 φράγκα. Έχω δεκαπέντε λογιώ’ αρρώστιες ! Με όσα έχω δώσει στσι γιατρούς και στα φάρμακα θα είχα αγορασμένο ένα μεγάλο σπίτι στη-μ-πολιτεία…»

Η εποχή και «η κακομοιριά του κόσμου» τη γυρίζει στην κατοχή: «Αλλά εδά είναι χειρότερα, γιατί τότεσάς μπορούσαμε και βρίχναμε τουλάχιστο χόρτα μα εδά εγέρασα. Σχολειό δεν επήγα γιατί ήτανε οι Γερμανοί και είμαι αγράμματη. Γιατρός δεν έρχεται στο χωριό εδά και ένα μήνα γιατί δεν έχει, λέει, μηχάνημα που γράφει τα φάρμακα… Τα δυο κοπέλια μου δεν έχουνε δουλειά, το ένα είναι στη Χώρα και δούλευενε σε ένα μαγαζί μα το σκολάσανε  και το άλλο είναι στο χωριό, έχει μερικά πρόβατα μα του πήρανε τα μισά πέρυσι…»

Όμως τι θα γίνει από εδώ και μετά; «Πλια χειρότερα θα'ρθουνε», εκτιμά. «Λένε πως ο Φλεβάρης θα είναι ο πλια δύσκολος μήνας. Κακή ζωή σήμερο, εκαταστρέψανε το-γ-κόσμο οι πολιτικοί κι έρχουνται και των-ε-παίζομε και παλαμάκια! Γατές ίντα είναι να φτάξομε σε μια εποχή και να λες πώς θα πάρω ένα ψωμί να το φάω; Άμα σου πω τη ζωή μου απού την άκρα, θα γεμίσεις ένα βιβλίο…»