Επικαιρότητα
Άρθρογραφία
Ψυχαγωγία

Η βρύση... πότισε και έπλυνε, γενιές και γενιές

Άφησε… εποχή η «Πάνω Βρύση» και πολλοί προτιμούν ακόμα το νερό της

βρύση πλύσιμο ρούχα καρίνες σχοινάκη

Πριν φτάσει το νερό στα σπίτια, η βρύση χρησιμοποιούνταν και για το πλύσιμο ρούχων στις γούρνες

Η «Πάνω Βρύση», στις ορεινές Καρίνες του Ρεθύμνου με τους καθαρούς και περήφανους ανθρώπους … ξεδίψασε και έπλυνε για δεκαετίες γενιές και γενιές! Από τότε, όμως, που το νερό έφτασε στις βρύσες των σπιτιών από το «Αρκάλου» έχασε και τους πολλούς επισκέπτες της, αν και ορισμένοι κάτοικοι και «κάποιοι χωριανοί που μένουν στο Ρέθυμνο δεν κάνουν δίχως του!» Γι αυτό, όπως η Ξενιά Σχοινάκη, παρότι στα χρόνια της δεν τη βοηθούν τα πόδια στο περπάτημα ως εκεί, φτάνει «σιγά-σιγά  στην παλιά βρύση  και παίρνει το νερό από  τη «Ρέντα» και μόνο αυτό τη δροσίζει και ξεδιψά!

Η ίδια έχει ισχυρές μνήμες από τη βρύση- μνημείο, επειδή από κοριτσάκι στους χώρους του ανάλωνε καθημερινά πολλές ώρες κοντά στη μάνα της και άλλες χωριανές. Επιμένει και σήμερα, που έγινε γιαγιά, στην προμήθεια ποσοτήτων νερού, επειδή, ομολογεί «είναι ωραίο βρύση πλύσιμο ρούχα καρίνες σχοινάκηνερό, καθαρό, υγιεινό και χωνευτικό», αλλά και γιατί φτάνοντας, εκεί, ο νους της επιστρέφει στα «όμορφα και ζωντανά χρόνια του χωριού», τότε που «και τα 120 σπίτια είχαν κόσμο, τότε οι παλιοί μας, οι γονέοι μας ήταν καλοί άνθρωποι και δεν είχαν τη ζήλεια και την κακία».

ΑΝ ΜΙΛΟΥΣΕ Η… ΒΡΥΣΗ!

Πολλές φορές, συχνά, έχει αξέχαστες εικόνες από την «Πάνω Βρύση», τότε που στα νεανικά της χρόνια και μετά, μέσα στη φτώχεια και στην ανέχεια των πολυμελών οικογενειών, «πηγαίναμε και πλέναμε όλες οι νοικοκυρές και φεύγοντας γεμίζαμε τις στάμνες νερό και πηγαίναμε στα σπίτια μας». Ήταν, όμως, αυτή η βρύση και το σημείο της καθημερινής συνάντησης για τις γυναίκες του χωριού, που η εμφάνισή τους στα καφενεία ήταν απαγορευτική, και εκεί… μεταδίδονταν τα νέα από στόμα σε στόμα, σχολιάζονταν οι τοπικές εξελίξεις στη μικρή κοινωνία, δημιουργούνταν πού και πού μικροκαυγάδες  και τα βράδια «οι ερωτευμένοι έδιναν ραντεβού», μακριά από την κοινή θέα των συντηρητικών ηθών.

«Η βρύση και οι γούρνες τους είχαν ακούσει τόσα πολλά, που θα …έγραφαν βιβλίο και αν είχαν… φωνή να τα πουν ή να τα φωνάξουν, δεν θα ξέπλυνε ορισμένους και ορισμένες όχι το νερό της, μα ούτε και ο Νιαγάρας!», λένε ορισμένοι που έχουν ποικίλα βιώματα από τον παραδοσιακό χώρο, αξιοθέατο πια, του χωριού. Και βέβαια, η «Πάνω Βρύση», δεν εξυπηρετούσε μόνο τις ανάγκες των βρύση πλύσιμο ρούχα καρίνες σχοινάκησπιτιών σε νερό και πλύσιμο, αλλά και εκείνες των άλλων κατοίκων, αγροτών και κτηνοτρόφων, που εκεί οδηγούσαν τα ζώα τους για να πιουν νερό και να ξεδιψάσουν τις θερμές μέρες του καλοκαιριού. Πού άλλωστε να βρουν νερό στους στάβλους τους, αφού δεν είχε «μπει ακόμα στις κατοικίες;»

«ΤΟ ΜΙΣΟ ΧΩΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟ…»

«Τα νοσταλγώ αυτά τα χρόνια», αναπολεί η κυρία Σχοινάκη «και μέρα –νύχτα κλαίω! Πού είναι αυτοί οι παλιοί μας, πού είναι οι γονέοι μας, οι καλοί άνθρωποί μας; Φύγανε και δεν ξανάρχονται και τώρα έχομε καινούργια χρόνια που είναι χειρότερα από εκείνα που ζήσαμε εμείς. Τότε οι Καρίνες είχαν πολύ κόσμο και τα 120 σπίτια ήταν γεμάτα και κάθε σπίτι είχε και τέσσερα και πέντε παιδιά! Τώρα, το μισό χωριό είναι κλεισμένο, νέους έχομε αλλά κάθε βράδυ παίρνουν τα αυτοκίνητα και πάνε στο Ρέθυμνο και περνά η ώρα τους!»