Μάντεψε: Εδώ είναι η Παλαίλημνος;
Άλλοι ζητούν τα Ρούστικα και άλλοι περιμένουν κατευθύνσεις από περαστικούς
Υπάρχει ζωή! Το μαρτυρούν οι δυο προβιές από τα σφαχτάρια που καταναλώθηκαν στις γιορτές
Αν δεν γνωρίζεις την περιοχή στα… βάθη της επαρχίας Ρεθύμνης δυτικά, και βρεθείς ταξιδεύοντας από το χωριό Σαϊτούρες ανατολικά για να «πιάσεις» τον παλιό εθνικό δρόμο, κάθισε και περίμενε στα πρώτα σπίτια που θα πιστέψεις ότι «εδώ υπάρχει ζωή!»: Κάποιος θα εμφανιστεί για να σε βγάλει από το… γεωγραφικό αδιέξοδο! Και αν είσαι και λίγο… τυχερός φτάνοντας στον συμπαθή οικισμό των ανθρώπων από τα Σφακιά και τον Αποκόρωνα που μετανάστευσαν και τον συγκρότησαν, τότε θα δεις… φως εσύ που γυρνάς χωρίς να ξέρεις πού πας και ψάχνεις… Αντιλαμβάνομαι τις περιπέτειες όλων εκείνων, που δεν γνωρίζουν την περιοχή και με προορισμό την ιστορική μονή Προφήτη Ηλία στα Ρούστικα, ξαφνικά «πέφτουν» σε άγνωστο χωριό και περιμένουν στην πλατεία για να λάβουν… οδηγίες.
Μια πινακίδα του Κράτους με πήγε στις Σαϊτούρες, το χωριό- ενορία του παπά Ανδρέα Βουρβαχάκη, πατέρα του μεγάλου διασώστη του ΕΚΑΒ Δημήτρη, που είχε φρικτό τέλος πρόσφατα με το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στον εθνικό δρόμο Ηρακλείου-Ρεθύμνου. Από εκεί και μετά για μένα τον… αγεωγράφητο, αρχίζουν τα δύσκολα! Οι κατευθύνσεις δίδονταν από… περαστικούς αφού οι πινακίδες είναι ανύπαρκτες ή αθέατες.
Προχωρώντας, με προορισμό… κάπου να βρεθεί ο κεντρικός δρόμος για να φύγω για Ρέθυμνο, μπήκα σε χωριό, όμως, μεσημέρι προς απόγευμα, καιρός χειμωνιάτικος, ευτυχώς χωρίς βροχή, σε κανένα σημείο δεν υπήρχε μια μικρή ένδειξη σε ταμπέλα που να σε κατατοπίζει πού βρίσκεσαι. Υπήρχε, μόνο, στην αρχή της πλατείας μια μικρή πινακίδα με βέλος που έλεγε: Σαϊτούρες. Θα έπρεπε, λοιπόν, να γυρίσω για να βρεθώ στο σημείο που ξεκίνησα;
Άφησα το αυτοκίνητο στην πλατεία και έκοβα βόλτες μέσα στο χωριό και στους δρόμους μήπως και βρεθεί ένας άνθρωπος να με βγάλει από το αδιέξοδο. Έτσι, άσκοπα, περιφερόμουν περί τη μισή ώρα! Ώσπου, το… θαύμα έγινε και ένα αυτοκίνητο με κατεύθυνση τις Σαϊτούρες, σταμάτησε, προφανώς, επειδή και η οδηγός αντιλήφθηκε ότι κάπου ήμουν… χαμένος.
-Μα που βρίσκομαι δεσποινίς; Καμιά ένδειξη δεν υπάρχει σε ποιο χωριό είμαι-, παρατηρώ.
Πιθανότατα ήταν από την περιοχή, γνώριζε και μου έδωσε… στίγμα: «Εδώ είστε στην Παλαίλημνο και για βρείτε τον κεντρικό δρόμο θα περάσετε από το Καλονύχτι…»
Ανάπνευσα! Εδώ είναι η Παλαίλημνος…
Μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε στην πλατεία, φεύγοντας για δουλειά, ο Αντώνης Σμπυράκης ένας από τους «μεγαλύτερους δεκαπέντε νέους» του χωριού. Πρόθυμα ζήτησε να μου βρεθεί χρήσιμος και γιατί όχι να πιούμε και μια ρακή στο σπίτι του. Το εξιστόρησα το μικροπρόβλημα που συνάντησα με την έλλειψη πινακίδων και συμφώνησε ότι όντως υπάρχει. «Φταίει πάνω από όλους η Τοπική Αυτοδιοίκηση», θα πει. «Όχι μόνο η τωρινή με τον Καλλικράτη αλλά και η προηγούμενη. Χωρίς πινακίδες είναι το χωριό συνεχώς από το 1986 και πολλοί φτάνουν ως εδώ και ψάχνουν τα Ρούστικα και το μοναστήρι που είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα και πέρα από αυτή…»
Αφού, λοιπόν, δόθηκε… φως στον προσανατολισμό μου, φεύγοντας βρέθηκα σε άλλο δρόμο, που αριστερά, όπως σε κατηύθυνε η χωμένη στα βάτα και σχεδόν αθέατη μικρή πινακίδα, έβγαινες στα Ρούστικα και δεξιά στο Καλονύχτι. Θυμήθηκα τα λόγια της σοφερίνας προηγούμενα και είδα… φως. Μετά όλα ήταν εύκολα. Τώρα έμαθα πως θα πάω ξανά στην Παλαίλημνο…