Πένθος στο Σελλί για το Γιώργο «στα πάντα μέσα»

Νωπό είναι ακόμη το χώμα που σκέπασε στο κοιμητήριο του χωριού Σελλί στον Βρύσινα Ρεθύμνου, τη σορό του Γιώργου Λαρεντζάκη, όμως φρέσκια συνεχίζει να παραμένει και η μνήμη του στις κοινωνίες των χωριών του ιστορικού βουνού. Φαίνεται να είναι στη συνείδηση των ανθρώπων η απροσδόκητη απώλειά του ένα ψέμα και η μαυρίλα του πένθους από το φευγιό του, εξακολουθεί να είναι απλωμένη στον οικισμό που γεννήθηκε…

Η αναπάντεχη έξοδός του μόλις στα 42 του χρόνια ταρακούνησε τους πάντες στο Βρύσινα, ενώ οι πρώτοι που νιώθουν έντονα την απουσία του είναι η σύζυγος του Αμαλία και τα δυο ανήλικα παιδιά του, μαθητές το γυμνάσιο και στο λύκειο, ο Γιώργος και ο Μαρίνος στα 16 και στα 14 τους. Ωστόσο, η στέρηση είναι εμφανής και στους συγχωριανούς και στους αναρίθμητους φίλους του καθώς έφυγε, ενώ είχε να δώσει ακόμα πολλά ο άνθρωπος «Στα πάντα μέσα».

«Είναι παραπάνω από απώλεια, ο μισεμός του Γιώργη», λένε στο χωριό του. «Περνούν οι μέρες από τότε που μας έφυγε και η απουσία του μας κοστίζει κάθε μέρα και πιο πολύ».

Και μπορεί ο άνθρωπος, εξαιρετικός στην τέχνη που κάτεχε αλλά περισσότερο πολύτιμος στην προσφορά και στην αλληλεγγύη που εκδήλωνε σε κάθε στιγμή, να χάθηκε αιφνιδιάζοντας, όμως στον κώδικα των αξιών του, παραμένει μια ζωντανή μονάδα που ανοίγει δρόμους με τη στάση ζωής του.

Βέβαια, οι συγχωριανοί και ιδιαίτερα εκείνοι της γενιάς του, ακόμα δεν είναι σε θέση να πάρουν απόφαση για τους τρόπους που θα τιμήσουν «εν καιρώ» τη μνήμη του, όμως σε αυτή τη φάση θα προσφέρουν από το απόθεμα της ψυχής τους στήριξη-βάλσαμο στην οικογένειά του, που άρχισε ήδη να ανεβαίνει το «Γολγοθά» της ζωής, χωρίς τον πατριάρχη της…

Ενδεικτικό της αγάπης στο πρόσωπό του, εκφράζοντας και τα συναισθήματα των κατοίκων του Σελλί, είναι τα τετράστιχα που έγραψε η συγχωριανή νύφη Χρύσα Μαρκάκη-Περουλιδάκη :

Ήσουνα πάντα όρθιος
ωσάν το κυπαρίσσι,
ποτέ του δε σε λύγισε
ούτ’ η παντέρμη η φύση.

Επέρασες εις τη ζωή
ωσάν το αγγελούδι,
και φρόντιζες τους γύρω σου
σαν το ξεπεταρούδι.

Συνέχεια με το χαμόγελο
τα πάντα ξεπερνούσες,
και τους καημούς σου γύρω σου
πάντα τους εξεχνούσες.

Είχες μια οικογένεια
που ζήλευε όλη η πλάση,
και δεν εμπόριενε κανείς
ετσά να την- ε-φτιάσει.

Μα ήρθε και ο θάνατος
σου χτύπησε την πόρτα,
και δυστυχώς σε πήρενε
κανένα δεν ερώτα.

Εμείς θα σε θυμούμαστε
πάντα σαν το λεβέντη,
που ήσουν πάντοτε πρωτιά
μέσα σε κάθε γλέντι.

Και ο Θεός σε πήρενε
να σ’ έχει πιο κοντά του,
γιατί ‘λειπε ένας άγγελος
που ήταν μακριά του.

Καλό ταξίδι Γιώργο μου
κι εκειά να μη φοβάσαι,
τέτοια ψυχή που ήσουνα
ήσυχος να κοιμάσαι.