Πλούσιο… έδεσμα η φιλοξενία

Στα ορεινά χωριά, συνήθως, στο καθημερινό τραπέζι υπάρχει υποχρεωτικά το κρέας από τα ζωντανά που εκτρέφουν οι χωρικοί. Όμως, το μενού αλλάζει τις πιο πολλές φορές της βδομάδας, γιατί η γη τους δίνει αγαθά για να επιβιώσουν, όταν στις μεγαλουπόλεις ο πληθυσμός υποφέρει και σηκώνει τα χέρια αναζητώντας μια τσάντα με τρόφιμα. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν πρόσφατα στην Αθήνα και γύρισαν τον πλανήτη, αποτυπώνουν το πρόσωπο της σημερινής Ελλάδας που έχει λυγίσει…

Η κυρία Μαρία Σιγανού, ωστόσο, που βρέθηκε στα Πλατάνια Αμαρίου από τις Καμάρες δίπλα στον καφεπώλη σύζυγό της Τίτο, αυτή τη φορά προετοιμάστηκε να βάλει στο τραπέζι βραστό λάχανο, τα γνωστά τσιμούλια. Γι αυτό και στο καφενείο του συζύγου της, πριν ζεστάνει το νερό στην κατσαρόλα για να βράσουν, άρχισε να τα καθαρίζει.

«Να κάτσεις να κάνομε μεσημέρι», μου πρότεινε ο καφετζής Τίτος. «Τάκα-τάκα θα βράσουν τα φύλλα, έχει μείνει και κρέας από χθες, κάθισε…» Επανέλαβε την πρόσκληση πολλές φορές, αναδεικνύοντας τις παραδοσιακές αξίες φιλοξενίας που μένουν ακόμη στα «ψηλά χωριά».

Μάλιστα θεώρησε… ευτελές έδεσμα τα τσιμούλια και γι αυτό μίλησε και για «κρέας που έμεινε από χθες». Όμως το πλέον πλούσιο έδεσμα που προσφέρθηκε τότε ήταν η επιμονή στην πρόσκληση φιλοξενίας…