Επικαιρότητα
Άρθρογραφία
Ψυχαγωγία

Ποιοι τους συμβουλεύουν;

Του Γιάννη Λούλη

Το ότι το πολιτικό τοπίο βρίθει ανησυχητικών φαινομένων είναι ηλίου φαεινότερο. Σχεδόν δεν προλαβαίνει κάποιος να τα εντοπίζει και να τα αναλύει. Κάποια είναι κραυγαλέα. Άλλα από αυτά είναι βουβά και υπόγεια. Σε ένα τέτοιο φαινόμενο θα αναφερθούμε τώρα. Πρόκειται για μια κρυμμένη και επικίνδυνη νάρκη στην καρδιά του κομματικού συστήματος, που επηρεάζει και το πολιτικό σύστημα. Και τούτο διότι εμποδίζει την προοπτική διορθωτικών κινήσεων.

Το να επισημάνει κάποιος ότι το κομματικό σύστημα περνά κρίση είναι το αυτονόητο του αυτονόητου. Το χειρότερο μάλιστα είναι πως αυτό μπορεί να διορθωθεί μόνο εκ των έσω. Ο ασθενής πρέπει να αυτοθεραπευτεί. Όσοι βρισκόμαστε έξω και μακριά από τα κόμματα, θα ήταν αφελές να πιστέψουμε πως μπορούμε να τα επηρεάσουμε με τις επισημάνσεις μας. Άλλωστε, είναι τόσο πολωμένη η πολιτική αντιπαράθεση, που κάθε κριτική, όσο ισορροπημένη και να είναι, θεωρείται «εχθρική ενέργεια». Μέσα στο συγκεκριμένο κλίμα, εμείς οι «απ’ έξω» αντιμετωπιζόμαστε από τους κομματικούς μικρόκοσμους με μαυρόασπρο τρόπο: Αν δεν είμαστε αμιγώς «δικοί τους», τότε είμαστε οι απόλυτοι «εχθροί τους»!
Μέσα στην κρίση τα κόμματα προσέθεσαν χαρακώματα.

Γέφυρες δεν υπάρχουν πια. Μια σταδιακή, αλλά εξόχως δραματική αλλαγή αφορά στον ίδιο τον κομματικό μικρόκοσμο. Έχει γίνει πιο κλειστός παρά ποτέ! Οι περί τον αρχηγό καλούνται να γίνουν «μουζαχεντίν». Παλαιότερα υπήρχαν εξωτερικοί τεχνοκράτες σύμβουλοι και ανεξάρτητες προσωπικότητες με ελευθερία σκέψης. Αυτοί τολμούσαν να λένε δυσάρεστες αλήθειες στον αρχηγό. Είτε τους άκουγε, είτε όχι. Δεν είχαν βεβαίως καμιά πολιτικο-κομματική φιλοδοξία. Συμβούλευαν χωρίς να περικυκλώνονται από κομματικούς. Αυτά τελείωσαν. Οι «άνθρωποι του Προέδρου» είναι ουσιαστικά υπάλληλοί του. Έτσι, αντί να τον προειδοποιούν, τον κολακεύουν. Το κάνουν και δημοσίως. Διότι έτσι διασφαλίζουν την κομματική-πολιτική σταδιοδρομία τους.

Αρχηγοί και κόμματα δεν ανέχονται ανθρώπους με αυτόνομη προσωπικότητα και ανεξαρτησία σκέψης. Δεν εμπιστεύονται όσους δεν διεκδικούν κομμάτι από την πίτα της πολιτικής. Διότι αυτοί δεν θα είναι απολύτως πειθήνιοι. Φυσικά, οι ανεξάρτητες προσωπικότητες βλέπουν κομματικούς μηχανισμούς και περνούν από το απέναντι πεζοδρόμιο! Οι αρχηγοί δεν επιθυμούν δίπλα τους δυσάρεστες Κασσάνδρες. Αποζητούν όσους τους ευλογούν. Άρα, όποιος σέβεται τον εαυτό του και την ανεξαρτησία του δεν θα διαβεί την πόρτα που οδηγεί στην κομματική έρημο. Ενώ η γύμνια των κομμάτων σε στελέχη που ξεχωρίζουν για τη σκέψη και το ήθος τους, γίνεται ακόμη πιο κραυγαλέα. Την ίδια ώρα μάλιστα, που υποκριτικά τα κόμματα προσποιούνται ότι θέλουν την αυτοανανέωσή τους.

Έτσι λοιπόν εξηγείται το πώς οι αρχηγοί, με μόνους συμβούλους τους ανθρώπους του κομματικού μικρόκοσμού τους, κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο. Ο πρωθυπουργός λ.χ. δεν έχει κάποιον κοντά του να τον προειδοποιήσει ότι υπονομεύει την «πρωθυπουργική του εικόνα», όταν την αντικαθιστά με εκείνη ενός ήσσονος κομματάρχη με τις ακραίες επιθέσεις του προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ίδιο ισχύει και για τον τελευταίο και τους δικούς του υψηλούς τόνους, με αποτέλεσμα να χάσει το στοίχημα του ηγέτη στον βωμό του κομματικού αρχηγού. Δεν υπήρχε επίσης κάποιος να προειδοποιήσει τον πρωθυπουργό για το ολέθριο λάθος να απεμπολήσει την αξιοπιστία που χτίζει επίπονα με τους δανειστές, με μια επιπόλαιη κίνηση με μηδέν πολιτικό όφελος. Ενώ και ο αρχηγός της ΝΔ εγκλωβίστηκε στρατηγικά στην ανευθυνότητα των συγκρουσιακών πρόωρων εκλογών για λίγα κομματικά χειροκροτήματα. Ούτε είναι τυχαίο που και στους δύο κυριαρχούν οι αρνητικές κρίσεις έναντι των θετικών, σε όλες τις σοβαρές δημοσκοπήσεις.

Δυστυχώς, και οι δύο πλευρές έχουν αυτοεγκλωβιστεί στο μικρόκοσμό τους. Και το χειρότερο είναι πως εκεί νιώθουν μια ψευδο-θαλπωρή και μια μορφή ψευδο-ασφάλειας. Έτσι, ακούν μόνο τον κομματικό μικρόκοσμό τους. Δηλαδή το χειρότερό σύμβουλό τους! Με συμβούλους το μικρόκοσμό τους, τα κόμματα θα συνεχίσουν να αποκόπτονται από την κοινωνία. Θα διαιωνίζουν τη δική τους κρίση και άρα και το κόστος, που έχει ένα άρρωστο κομματικό σύστημα για τον τόπο. Εν τέλει βεβαίως, ουδείς εκ των δύο θα ωφεληθεί από αυτό. Διότι και οι δύο θα παραμείνουν τραυματισμένοι. Η κρίση θα καταπιεί όχι μόνο τον όποιο ηττημένο. Αλλά και τον όποιο προσωρινό «νικητή».

imerisia.gr - www.johnloulis.gr