"Τα δώρα έκαμαν φτερά"

Θύμα των μνημονίων και ο Πολυχρόνης Αλοδιανάκης, που μου φέρνει κάθε πρωί καφέ στο γραφείο. Τον πόνο του και τις δυσκολίες τις αποτύπωσε σε στίχο:

Τα δώρα σου έκαμαν φτερά

Αλοδιανάκη φουκαρά.

Πέταξαν ψηλά και πάνε

οι Γερμανοί θα σου τα φάνε.

 

Και τη σύνταξη ρε μάγκα

Θα στην πάρει η μαρμάγκα.

Τίποτα δεν θα σου μείνει

μόνο ο πόνος και η οδύνη.

 

Δώρα μου κακορίζικα

φύγατε μακριά μου.

Ορφάνεψε η τσέπη μου

μαύρισε η καρδιά μου.

 

Πάντα σας είχα στήριγμα

περίμενα την ώρα.

Να μπείτε στην τσεπούλα μου

για ν’ αγοράσω δώρα.

 

Τα εγγόνια πάντα δίπλα μου

μου φώναζαν παππούλι.

Βγάλε το παραδάκι σου

που ‘βαλες στο σακκούλι.

 

Στο Τζάμπο πάμε γρήγορα

να πάρομε παιχνίδια.

Γιατί εβαρεθήκαμε

τα ίδια και τα ίδια.

 

Καμάρωνα μα τον Θεό

τα έβαζα στ’αμάξι.

Ένιωθα ικανοποίηση

το τάμα έγινε πράξη.

 

Στο παρελθόν ανήκουνε

όλα αυτά που λέω.

Λόγω τιμής τα σκέφτομαι

και κάθομαι και κλαίω.

 

Σε λίγο έρχονται γιορτές

Χριστούγεννα και σία.

Ακούω απ’ τα εγγόνια μου

συχνά την ικεσία.

 

Παππού αν θέλεις πάρε μας

παπούτσια, ρουχαλάκια.

Και κρέας να γεμίσουμε

τα πέντε κοιλιδάκια.

 

Θέλουμε και πετρέλαιο

γάλα και μπεϊμπιλίνο.

Σε λίγο το στομάχι μας

θα παίζει μαντολίνο.

 

Πουλάκια μου υπομονή

λένε πως θα μας δώσουν.

Το τελευταίο δώρο μας

αν δεν το μετανιώσουν.

 

Και φέτος τα παιδόγγονα

θα τα ευχαριστήσω.

Απάκια και λουκάνικα

πάλι θα τα ταϊσω.

 

Του χρόνου έχει ο Θεός

να ‘χομε την υγειά μας.

Και δίπλα μας να βρίσκονται

Χριστός και Παναγιά μας.

 

Όλο και κάτι θα βρεθεί

να φάμε και να πιούμε.

Μόνο κουράγιο κάνετε

στα πόδια να σταθούμε.

 

Για να τους ξεπεράσουμε

παιδιά μου και εγγόνια.

Αυτούς τους δύσκολους καιρούς

χρειάζεται ομόνοια.

 

Τα χέρια μας να δώσουμε

όλοι να γίνουμε ένα.

Να αντιμετωπίσουμε

της τύχης τα γραμμένα.