Φάρμακό του είναι ... το κρασί και το νοσοκομείο «απαγορευμένο μαγαζί»
«Γεννήθηκα το 1925 εκειά, εκειά…»
Ευπρέπιος Ζαμπετάκης στα Ρούστικα: « Καλά το σάλευα το κρασί και το σαλεύω ακόμη…»
Στην αρχή, μπαίνοντας στο καφενείο στα Ρούστικα με το ιστορικό μοναστήρι, ο Ευπρέπιος Ζαμπετάκης ήταν διστακτικός! Παρήγγειλε τον καφέ του κι ύστερα με το χειμωνιάτικο σκουφί του και με το «ένα ψίχαλο φως», όπως τον μπάρμπα Κολομβοτσάκη στην Αρχοντική, πήρε θέση στο τραπεζάκι…
Να γεννήθηκε τα πρώτα χρόνια που η Κρήτη έβαλε στα σπλάχνα της τους πρόσφυγες από τις «αλησμόνητες πατρίδες;» Η αλήθεια είναι ότι «ο Πρεπής» έρχεται σχεδόν από τον προηγούμενο αιώνα!
«Τώρα πού φτάνομενε;» ρωτά. «Εκειά σε θέλω!» παρατηρεί. «Αλλά θα σου πω μια μαντινάδα που έρχεται γάντι με την εποχή:
Τα πλούτη πάνε κι έρχονται
κι η καλλονή μαγεύει,
η μπερμπατιά και η ψευτιά
σήμερα βασιλεύει.
«Δεν είναι μαντινάδα του καιρού μας;» λέει. Είπε και άλλες δυο, αλλά στο… αυτί, για να μην ακουστούν και στους άλλους θαμώνες του μαγαζιού, γιατί ήταν ολίγον… ακατάλληλες . Εν πάση περιπτώσει!
Η συζήτηση με αυτό το γέροντα είχε σοφία και με λίγες κουβέντες έδινε τα βάσανά του.
-Δηλαδή, προσπαθείς να μαντέψεις τον ηλικιακό του ορίζοντα,- είσαι 90 χρονών;-
«Πλιά κάτω!»
-Θα είσαι στα 89, στα 88;-
«Εκειά, εκειά… Εγεννήθηκα το 1925 και είχα ένα μπάρμπα Ζαμπετάκη Ευάγγελο διδάσκαλο και γίνηκενε 114 χρονώ’ . Αλλά η ζωή σαλεύει! Άλλο άμα θυμάσαι και άλλο να μη θυμάσαι και εγώ θυμούμαι τα πάντα. Δε φέγγω! Πριν ένα χρόνο έκαμα μια εγχείρηση στο Βενιζέλειο νοσοκομείο στο Ηράκλειο και αντί να δω το φως το ‘χασα τελείως… Σώνουνε κόσμο οι γιατροί αλλά αποβγάνουνε κιόλας και πλιά απ’ τσι μισούς και τσι παραδίνουνε στον παπά, να πάρει κι αυτός το χαρτζιλικάκι του!»
ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ
Στην οικογένειά του κυριαρχεί το… θηλυκό, καθώς είναι πατέρας τεσσάρων κοριτσιών «που οι κοπελιές βαστούνε απου τα Χανιά ως το Ρέθεμνος», και είναι παππούς έντεκα εγγονιών και ενός δισέγγονου. Η πλέον σκληρή περίοδος της πολυετούς ζωής του ήταν τα χρόνια της γερμανικής κατοχής: «Υπόφερενε πολύ ο κόσμος και πολλοί άνθρωποι στσι μεγάλες πόλεις ποθάνανε απου τη-μ-πείνα. Δεν υπήρχανε τα συνταξάκια και τα βοηθήματα και η πλειοψηφία των ανθρώπων υπόφερενε και προσπαθούσαμενε να ζήσομενε απου τη γη. Τώρα τα βολεύω, παίρνω κάτι λίγα χρήματα, είμαι και λιτοδίαιτος, είμαι για τα πανηγύρια, αλλά μου αρέσουνε και τα πανηγύρια…»
Γιατρό δεν γνώρισε στη ζωή του, νοσοκομείο δεν χρειάστηκε εκτός τότε που του έγινε η επέμβαση στην όραση και… φάρμακό του είναι το κρασί! Όμως, δυσανασχετεί γιατί «μερικές μέρες δε μου πάει να φάω, κι αυτό είναι κακό!» Μα ελπίζει «πως θα περάσει, είναι και ο καιρός κακός».
Και αυτό το… φάρμακο, που τον έχει εθίσει; Θα πει: «Καλά το σάλευα το κρασί και το σαλεύω ακόμη, μα δε μου πάει και καλά! Δεν έχω και άλλο φάρμακο, ούτε ένεση έχω κάνει στη ζωή μου, ούτε γιατρό έχω γνωρίσει και ούτε νοσοκομείο παρά όντε εγχειρίστηκα…»
Ο γέροντας «Πρεπής» των 88 χρονών, είναι από τις ξεχωριστές περιπτώσεις των Κρητικών, που ο γιατρός «του είναι αχρείαστος», το νοσοκομείο ή η κλινική είναι «απαγορευμένο μαγαζί» και καθημερινό του φάρμακο είναι… «το κρασί». Και είναι σχεδόν εννέα δεκαετιών, «εκειά, εκειά…»