Όλα γίνονται πάνω σε δύο τροχούς ... όταν ξέρεις ισορροπία!

Αν σου κάνουν τη ζωή σου …ποδήλατο με τον υπερκορεσμό από τα αυτοκίνητα, με την ηχορύπανση, με την απειλή επιβολής προστίμου για παράνομη στάθμευση, με τα… γαλλικά που σου απευθύνουν άλλοι οξύθυμοι  οδηγοί, με τα τέλη κυκλοφορίας που σε καλεί το Κράτος της διαφθοράς να πληρώσεις, υπάρχει και  άλλος τρόπος και χωρίς επιβάρυνση να απαλλαγείς από όλα αυτά: Με… ορθοπεταλιά μπορείς να την κάνεις πιο εύκολη και άνετη και, κυρίως, αθλητική όλο υγεία!

Σ' αυτό, βέβαια, συνέβαλε καθοριστικά… άθελά της κι αυτή η απαίσια και μοχθηρή τριάδα, οι τρεις λιμοκοντόροι, απεσταλμένοι των καπιταλιστών, που με τις απαιτήσεις τους συνθλίβουν ένα περήφανο λαό και τον υποχρεώνουν να εγκαταλείψει  τη γκλαμουριά που ζήλεψε και αγάπησε και να γυρίσει πίσω δεκαετίες, τότε που ξεκίνησε, μετά τις εθνικές συμφορές…

Το ποδήλατο που είχαμε ξεχάσει, μπήκε και πάλι στη ζωή μας ως αντιρρυπαντικό μέσο μεταφοράς! Και είναι πολύ ωραία να κάνεις τις βόλτες σου και τις δουλειές σου πάνω σε δυο τροχούς. Όπως έκανε, από τους ελάχιστους τότε, «στις εποχές μεταξύ ευμάρειας και  μετριότητας», ο πανεπιστημιακός  Νάσος Βαγενάς στους δρόμους και στα σοκάκια της πόλης. Πού, πολλοί νεόπλουτοι,  τον κοιτούσαν περίεργα και κάποιοι άλλοι με… συμπάθεια. Δεν μπορούσαν να αντιληφθούν οι αφελείς!

Και απολάμβανε τη ζωή του με το δίτροχο ο άνθρωπος του πνεύματος, που άφησε το στίγμα του στο Πανεπιστήμιο Κρήτης! Από την ύπαρξή του το ανέξοδο μέσο,  δεν χρειαζόταν  τα καύσιμα που «τσούζουν» σήμερα, παρκάρει εύκολα, δεν πληρώνει τέλη κυκλοφορίας (εκτός κι αν με τον αέρα που αναπνέουμε θα επιβάλλουν και τέλη στα ποδήλατα, ωχ!) και, κυρίως, αρκεί να ξέρει ισορροπία, ο αναβάτης αθλείται και πατώντας πετάλι ανοίγουν οι πνεύμονες του και παίρνει το δώρο ζωής.

Σημαντικό  είναι ότι ο δήμος Ρεθύμνου με το δήμαρχο Γιώργο Μαρινάκη, επιδοκιμάζει αυτό το μέσο για τις μετακινήσεις και τις βόλτες με τους δυο τροχούς. Και πρώτος από όλους που το έχει υιοθετήσει και στην πράξη στους καθορισμένους ποδηλατοδρόμους, είναι ο αντιδήμαρχος  Τάσος Παπαδουράκης. Είναι ένας παθιασμένος ποδηλάτης! Όμως, η στροφή προς την ποδηλατοδρομία έχει αρχίσει από τις μικρές ηλικίες και αυτό είναι άξιο προσοχής…

ΕΧΕΙ ΗΛΙΚΙΑ 62 ΧΡΟΝΙΑ

Γι'αυτό, λοιπόν, και ο Σταύρος Παπαδάκης, «ο Σταύρος ο ποδηλατάς», στο Ρέθυμνο, που αγωνιούσε για το «αύριο» των δικύκλων, βλέποντας, αιφνιδίως, υπερπολυτελή τζιπ, ακριβές κούρσες και τα 4Χ4 με τα φιμέ τζάμια των… επιδοτήσεων και των πανωγραψιμάτων ! Τώρα και λίγα χρόνια τρίβει  και πάλι  τα χέρια του, γιατί οι δουλειές του στο μαγαζάκι που διατηρεί στην οδό Παλαιολόγου της παλιάς πόλης , «άνοιξαν  από το περασμένο Πάσχα». Το ποδήλατο έγινε αναγκαίο και  της μόδας!

Ο Σταύρος Παπαδάκης βρίσκεται 62 χρόνια, μια ζωή στην ίδια θέση, ιδιοκτήτης του πασίγνωστου στο Ρέθυμνο ποδηλατάδικού του.

Μια ζωή στο ποδήλατο ο Παπαδάκης, έγινε γνωστός πολύ γρήγορα. Γιατί, έξυπνα, δραστηριοποιήθηκε και σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής της πόλης. Βάφτισε 22 παιδιά και πάντρεψε 13 ζευγάρια! Αγάπησε τη μουσική και το χορό της Κρήτης, ερωτεύτηκε  και μπλέχτηκε με το τοπικό ποδόσφαιρο, αν και φανατικός φίλαθλος της ΑΕΚ, γλέντησε ποικιλοτρόπως τη ζωή του και  αν τώρα στα 90 του χρόνια, του στερήσεις την επαφή του  «με το ποδήλατο και τα μαγαζιά του θα πεθάνει»…

Και ήλθε στο Ρέθυμνο  από την Αθήνα, που ζούσε από το 1937 και ασχολούνταν ως υδραυλικός, με τα άλλα του αδέλφια για να βρεθεί στο χωριό του, τα Ακτούντα, κοντά στους γονείς του που ήταν απαρηγόρητοι για το θάνατο του γιου τους του Ναπολέοντα στον πόλεμο της Αλβανίας σε ηλικία 25 χρόνων. Ούτε καν υπήρχε στη σκέψη του, ότι μια δεκαετία μετά θα ασχολούνταν με την ενοικίαση και την εμπορία ποδηλάτων και άλλων δικύκλων…

Γυρνώντας σε αυτά τα χρόνια θυμάται: «Κάθισα στο χωριό μου έξι χρόνια αλλά ούτε καν είχε μπει στο μυαλό μου ότι το επόμενο επάγγελμά μου θα ήταν έμπορος ποδηλάτων… Να φανταστείς πως δεν ήξερα ούτε να οδηγώ και με κορόιδευαν στην παραλία όταν προσπαθούσα να κάνω μια βόλτα. Το 1950, εδώ σε αυτό το μαγαζί  άρχισα. Ενοικίαζα, επισκεύαζα με τεχνίτες που είχα, ποδήλατα και μηχανές και πουλούσα. Έτσι ξεκίνησα…»

Τα χρόνια της δεκαετίας του ’50, ιδιαίτερα σκληρά σ’ ένα νομό  που «έβγαζε χαρούπια και χωροφύλακες»! Αναπολεί στη μνήμη του: «Η πόλη τότε», λέει, «δεν είχε αυτοκίνητα, εκτός ελάχιστα. Οι εργάτες, οι λιμενεργάτες, οι φορτοεκφορτωτές ,κινούνταν στις συνοικίες και στα κοντινά χωριά που έμεναν, με ποδήλατα. Για αυτό και τα αγόραζαν. Με αυτά πήγαιναν στα Περιβόλια, στον Πλατανιά, στο Ξηρό Χωριό, στους Αρμένους. Άλλοι πάλι, που δεν είχαν να πάρουν ποδήλατο, το ενοικίαζαν με 4 δραχμές τη μέρα. Πραγματικά, πολύ δύσκολες, φτωχές εποχές  τα χρόνια του ’50 και ’60…».

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ…

Το «ποδηλατάδικο του Σταύρου», παραμένει το ίδιο από τότε. Ίσως, λόγω ανάγκης, να έγιναν κάποιες διαφοροποιήσεις. Είναι το παλαιότερο στη γειτονιά, κρατώντας το ίδιο αντικείμενο, όταν όλα τα άλλα  σχεδόν έχουν, λόγω τουρισμού, αλλάξει λειτουργία. Αλλά 62 χρόνια, έχει πάρει ήδη τη θέση του στην «περιοχή του Μουσείου» και δεν σκοπεύει να την αλλάξει…

Ακόμη και ο Γιάννης ο Φουσταλιέρης από τον Άγιο Ανδρέα …γέρασε στη μουτζούρα εκεί μέσα, να επισκευάζει. Είναι από τα 12 του χρόνια ο μόνιμος μάστορας του «Σταύρου του ποδηλατά» και ίσως με το φευγιό του εμπόρου να συνεχίσει ο ίδιος, κρατώντας μια παράδοση δεκαετιών. Και τούτο θα ήταν το ιδανικό!

Ο Γιάννης Φουσταλιέρης από τα 12 του χρόνια βρίσκεται στον ίδιο χώρο επισκευάζοντας ποδήλατα. Ολόκληρα 35 χρόνια!

Έχει μέλλον το ποδήλατο στο Ρέθυμνο; Ο Σταύρος Παπαδάκης είναι αισιόδοξος: «Ο κόσμος περνά δύσκολα και θα προτιμήσει κάποιες μετακινήσεις του στην πόλη ή κάπου κοντά, να είναι ανέξοδες. Το ποδήλατο το ζητάνε πολύ οι ξένοι τα καλοκαίρια που έρχονται για διακοπές και οι φοιτητές που φοιτούν στις σχολές του Ρεθύμνου. Εγώ πιστεύω ότι το ποδήλατο δεν θα φύγει από τη ζωή μας…»