Ένα παραδοσιακό πολυμάγαζο!

Του Μανόλη Παντινάκη

Θα κοντεύουν εξήντα χρόνια από τότε και κάποια μέρα, εκείνους τους δύσκολους καιρούς που οι άνθρωποι δεν είχαν καλά-καλά συνέλθει από τη μαυρίλα του πολέμου, και στο καφενείο του στο Αμπελάκι Ρεθύμνου, στη ρίζα του Βρύσινα, ο Ανδρέας Τζονεβράκης φώναξε επιτακτικά στην κόρη του Κατίνα: «Έλα μπρε συ να βοηθήσεις στο μαγαζί γιατί θα ‘ρθει καιρός και δε θα θωρείς άνθρωπο…»

Και ήλθε ο καιρός! Ο πληθυσμός «στο παλιό τουρκοχώρι» σιγά-σιγά μετακινήθηκε και έμειναν, μετρημένες τριάντα οικογένειες. Το μεγάλο πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου εξασθένησε και η αυλή του καφενείου της Κατίνας Βουρβαχάκη, αυτή που κάποτε σήκωνε και τριακόσιους πανηγυριώτες, τώρα δεν φιλοξενεί ούτε το πανηγύρι! Γιατί, τα παιδιά του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου το μετέφεραν στην πλατεία… Φέτος, ο απροσδόκητος θάνατος ενός λεβέντη νέου συγχωριανού τους το ματαίωσε.

Λουλουδιασμένη η αυλή του καφενείου, όπως είναι και η ψυχή του Στέλιου και της Κατίνας, ενός ζευγαριού με αρχοντιά, ευγένεια  και φιλοξενία. Και πιο πέρα, η γριούλα Τζονεβράκενα η μάνα της Κατίνας, ενώ βγάζει την ψίχα από το καρυδότσουφλο σε κερδίζει με την καθαρή ψυχή της.

Αριστερά η Κατίνα Βουρβαχάκη, η μητέρα της Ελένη Τζονεβράκη, ο Αριστείδης και δεξιά ο Στέλιος Βουρβαχάκης.

Ακουμπάς τον σεβασμό και την τιμή σου σ'αυτό το ιερό τέρας της ζωής που γνώρισε ... και τί δε γνώρισε στη κοντά αιωνόβια  ζωή της! Ω μεγάλη μάνα της χαράς και του πόνου, προσκυνώ τους αγώνες και τις αξίες σου στα 92 σου χρόνια!

Το μάτι σου, βλέποντας μακριά, χάνεται ως τις βουνοκορφές των Λευκών Ορέων με τις ψηφίδες του χιονιού να είναι ορατές ακόμη και το καλοκαίρι. Αγναντεύεις για ώρες και το μάτι σου δεν χορταίνει.

Στο καφενείο της Κατίνας, εκεί στην ίδια γειτονιά είναι και το σπίτι της. Στην ευρύχωρη αυλή που «πνίγεται» στο λουλουδικό, υπάρχει και παντοπωλείο και κρεοπωλείο και ταβέρνα με εξαίρετες παραδοσιακές λιχουδιές. Διατηρείται από δεκαετίες ένα πολυμάγαζο, όμοιο με εκείνο της παλιάς Κρήτης!

Σ'αυτούς τους χώρους ανατράφηκαν  και τα πέντε παιδιά  του Στέλιου και της Κατίνας Βουρβαχάκη. Έφυγαν τα τρία κορίτσια με την οικογενειακή τους αποκατάσταση κι έμειναν στο Αμπελάκι ο Αντώνης και ο Ανδρέας. Έμειναν στ’ αγιασμένα χώματα που φύτρωσαν!

Εδώ είναι ένας άλλος  πολιτισμός που τον αγκαλιάζουν πατροπαράδοτες αξίες που δεν έχουν σβήσει. Πού και  πού το απόγεμα  θα ανηφορίσουν ή θα κατηφορίσουν  στην αυλή της Κατίνας  κάποιοι χωριανοί ψάχνοντας  παρέα για να πιούν τον καφέ, τη μπύρα ή την τσικουδιά τους. Θα ανοίξουν τις αγκάλες τους σα να ανοίγουν τις πόρτες των σπιτιών τους για να σε δεχτούν και να σε φιλοξενήσουν…

Θα σε καλέσουν πολλές φορές «για ένα κρασί» και η ,πάντα πρόσχαρη, Κατίνα θα φέρει στο τραπέζι τα καλά  του Θεού! Ο Στέλιος, αν και «πρέπει να πάει στα πρόβατα» το καθυστερεί γιατί θέλει τη συντροφιά σου και θέλει να «πιούμε ένα κρασί μαζί». Είναι ένας λεβεντοκρητικός που σου ανοίγει την καρδιά του και σου μιλάει με τις ώρες. Μα αυτό το αυχενικό του έχει ρημάξει τη ζωή και παρεμποδίζει τη δυναμική του.

Η γνησιότητα αυτών των ανθρώπων σου τρενάρουν το «φεύγα». ‘Όμως, μένουν με την υπόσχεση που έχουν πάρει πως σύντομα και πάλι θα τους ξαναδείς στην παραδεισένια αυλή του πολυμάγαζου. Και τότε θα υπάρχει χρόνος και «για ένα ποτήρι κρασί».