Γεννήθηκε… ξυλογλύπτης
Ο πατέρας του δημιουργούσε με το σίδερο και ο θείος του σκάλιζε με το μαχαίρι στο ξύλο πάνω στο βουνό
OΒαγγέλης Χαροκοπάκης σκαλίζει τη μορφή του Αγίου Γεωργίου πάνω στο ξύλο
Στα πελέκια των κτισμάτων με την αξιοσύνη των Ενετών μαστόρων της εποχής στην πιάτσα του οικισμού του Αγίου Κωνσταντίνου, δυτικά του Ρεθύμνου, ο μεσήλικας καλλιτέχνης του ξύλου Βαγγέλης Χαροκοπάκης… σμίγει χαράσσοντας με το καλέμι του, τους ψαλμούς της πίστης με τους πολιτισμούς άλλων εποχών, και με τα ακούσματα από τις λύρες, τα λαούτα και τα άλλα όργανα της μουσικής…
Ψάχνοντας γύρω από το χωριό του μέσα στην αγριάδα της φύσης με την πέτρα, θα ανακαλύψει και ένα κομμάτι από το… δέρμα του πριναριού και θα εντοπίσει στα εσώψυχά του δυο πρόσωπα ανθρώπου, το ένα στην άκρη του φλοιού και το άλλο στη μέση. Το πήρε, 
το καθάρισε, το επεξεργάστηκε και το κράτησε ως μοναδική δημιουργία του περιβάλλοντος…
Ο ξυλογλύπτης, ωστόσο, δεν σκέφτηκε ποτέ να λακίσει από τα χώματά του, παρά μόνο προσωρινά, όταν τον… έστειλε ο λογισμός του να μαθητεύσει εκεί κοντά στον Πρινέ. Για δεκαπέντε χρόνια, λοιπόν, «ο ξυλουργός Γιάννης Μαρκετάκης με μύησε στα μυστικά του ξύλου και της τέχνης».
«ΔΙΨΟΥΣΕ» ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ
Μα φαίνεται πως ο Χαροκοπάκης πήρε το… βάπτισμα του πυρός σε μικρή ηλικία, ακριβή κληρονομιά, από τη φύτρα των γενεών, τη στροφή στην ξυλογλυπτική, γιατί και «ο πατέρας μου ο Παυλής ήταν χαρκιάς κι ότι έβλεπαν τα μάτια του έκαναν τα χέρια του», αλλά και «ο πρώτος μου θείος ο Μανούσακας από τα Μυριοκέφαλα σκάλιζε με το μαχαίρι στο ξύλο, πάνω στο βουνό».
Παιδί 13 χρόνων δεν τον άφηνε… ήσυχο ο νους του και η «δίψα» του στην τέχνη τον έφερνε καθημερινά στο εργαστήρι του παπά Ανδρέα Σπαντιδάκη στο χωριό, απορροφώντας τις πρώτες τεχνικές της. «Ο παπά Ανδρέας», σημειώνει με ευγνωμοσύνη, «με έβαλε στο ξυλόγλυπτο και ο Μαρκετάκης με έκανε, πιστεύω, καλό μάστορα». Αυτός του έμαθε τους τρόπους να… ψελλίζει και να μιλάει με τα πρόσωπα και τις παραστάσεις, δίνοντας ψυχή στο άψυχο! «Δίνω ψυχή από την ψυχή μου τώρα και 32 χρόνια», καταθέτει. «Είμαι ο μοναδικός ξυλογλύπτης στο Ρέθυμνο», προσθέτει, «αλλά με τις δυσκολίες που βρήκαν τον κόσμο δεν πλησιάζει γιατί η δουλειά μας είναι ακριβή».
Εξομολογείται: «Θα μπορούσα να μην έχω δυσκολίες σήμερα, όπως όλοι οι άνθρωποι, εάν αξιοποιούσα πριν δέκα χρόνια την ευκαιρία που μου δόθηκε να εγκατασταθώ στη Μελβούρνη της Αυστραλίας που με κάλεσαν». Όμως, απέρριψε την πρόταση του ομογενή που επέμενε «και δεν ξενιτεύτηκα, γιατί με χρειαζόταν ο πατέρας μου και προτίμησα να επιτελέσω την ιερή υποχρέωση που είχα στο αίμα μου…»
«ΚΑΘΕ ΕΡΓΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ…»
Έργα του, πάντως, αν και δεν άλλαξε… έδρα, έχουν ταξιδέψει και κοσμούν σήμερα εκκλησίες(τέμπλα, εικόνες κ.ά.) της Κρήτης και σπίτια στην Αθήνα και άλλες ελληνικές πόλεις, της Αυστραλίας, της Ιαπωνίας και αλλού. Η αφοσίωση στη δημιουργία του επικεντρώνεται «στο ανάγλυφο και στο κλασσικό έπιπλο» που έχει ως βάση του τις τεχνικές στο παλιό και αρχοντικό ξυλόγλυπτο του νησιού…
«Από μικρός έψαχνα και ήθελα να βάζω τον εαυτό μου στο ξύλο ή στην πέτρα», καταλήγει. «Νομίζω ότι η τάση μου είναι έμφυτη και ίσως την κληρονόμησα από την αξιοσύνη των προγόνων μου. Όταν σκαλίζω, νομίζω ότι λειτουργώ πάνω στο άμορφο κομμάτι, δίνοντάς του μορφή για να μιλήσει! Είναι μια βαθιά ευχαρίστηση, μια αγαλλίαση και νιώθω, τελειώνοντας, ότι γεννήθηκε ένα ακόμη παιδί μου…»
